شپش‌های سیصدهزار دلاری! | مترونوشت قسمت چهارم

نویسنده: آقای دکتر مجدفر

یادداشت‌هایی درباره فرهنگ‌ رفتاری مردم در مترو

امروز صبح که سوار مترو شدم، به دلیل شلوغی، جایی برای نشستن نیافتم و همان کنار درِ ورودی، از میله‌ها گرفتم و ایستادم. در منتهی‌الیه ردیف شش‌نفره، فردی نشسته بود که با صدای بلند با تلفن همراهش صحبت می‌کرد. تلفن او، وقتی قطار از ایستگاه دور می‌شد، قطع می‌شد و او مجبور بود تا رسیدن قطار به ایستگاه صبر کند و دوباره ارتباط برقرار نماید.

مکالمه آن‌قدر بلند بود که فکر می‌کنم همه قطار از جزئیات آن سر درآورده بودند: معامله‌ای در امارات صورت پذیرفته بود و دارنده تلفن همراه به نفر پشت خط، چگونگی انتقال سیصدهزار دلار ثمن معامله را شرح می‌داد.

با صدای بلند مکالمه و تجاوز به حقوق دیگر مسافران کاری ندارم؛ آنچه از اول توجه مرا جلب کرده بود، موهای به‌شدت آشفته و روغنی صاحب تلفن همراه بود که چون به‌طور دقیق بالای سرش ایستاده بودم، به‌راحتی نمایان بود. به‌طوری‌که انتقال سیصدهزار دلار را رها کرده و چسبیده بودم به موهای صاحب تلفن همراه که ناگهان با اتفاق عجیبی روبه‌رو شدم.

من مدت‌هاست برای بهتر دیدن عینک می‌زنم. با تعجب و علی‌رغم این‌که در آن لحظه عینک نداشتم، روی موی سرِ آقای معامله‌گرِ سیصدهزار دلاری، انبوهی شپش دیدم که در حال پشتک وارو زدن بودند.

به‌شدت ترسیدم و علی‌رغم این‌که هنوز مترو شلوغ بود، به‌سرعت تغییر جا دادم. سپس در حالی‌که عملاً حالم بد شده بود، یک ایستگاه زودتر از مقصد نتوانستم تحمل کنم و از قطار پیاده شدم و مرد سیصدهزار دلاری را به امان خدا سپردم تا با شپش‌های سرش صفا کند.